Διίστανται οι απόψεις για την υπόθεση Wikileaks

«Η φίμωση του Wikileaks θα με έβρισκε απολύτως σύμφωνο σε ηθικό επίπεδο, παρόλο που από πρακτική άποψη η ζημιά έχει ήδη γίνει».
Αυτό λέει στην Κοριέρε ντέλα Σέρα ο αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Φαρίντ Ζακάρια, που κατάγεται από τη Βομβάη και κάθε Κυριακή διευθύνει μια δημοφιλή εκπομπή εξωτερικής πολιτικής που μεταδίδεται από το CNN.
«Ο στρατιώτης Μάνινγκ και ο Ασάνζ διαπνέονται από ένα μοχθηρό και κατάπτυστο μηδενισμό, που έχει έναν αόριστα αναρχικό χαρακτήρα», τονίζει ο Ζακάρια.
«Δεδομένου ότι εγώ δεν υποστηρίζω τους αναρχικούς που βάζουν βόμβες στην Times Square, δεν μπορώ παρά να καταδικάσω κάποιον που διαπράττει μια σοβαρή πράξη κατασκοπείας, μέσα από την αρπαγή ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η ηθική αυτή μπορεί να ανήκει στον Ρομπέν των Δασών, αλλά όχι σε μένα».
Μα και οι σεισμοί του Ουότεργκεϊτ και των «Εγγράφων του Πενταγώνου» δεν προκλήθηκαν από κλεμμένα έγγραφα; «Εκείνοι που αποκάλυψαν αυτά τα δύο σκάνδαλα είχαν ευγενή ηθικά κίνητρα. Όταν ο Ντάνιελ Ελσμπεργκ έδωσε στη δημοσιότητα τα Pentagon Papers, το έκανε για να δείξει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούσαν μια εξωτερική πολιτική αντίθετη από αυτή που διακήρυσσαν δημοσίως. Η αποκάλυψη αυτή είχε στόχο να βγουν στη δημοσιότητα τα ψέματα που έλεγε η Αμερική στη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ. Ο ιδεαλισμός αυτός, όμως, απουσιάζει τελείως από την υπόθεση Wikileaks».
Από την Κορέα μέχρι το Ιράν κι από την Κίνα μέχρι τη Ρωσία, τα έγγραφα που διέρρευσαν δείχνουν μια απόλυτη συμφωνία ανάμεσα στη δημόσια και την ιδιωτική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, υποστηρίζει ο Ζακάρια. Το μόνο που κατάφεραν ο Ασάνζ και ο Μάνινγκ είναι να φέρουν σε δύσκολη θέση χώρες και διπλωμάτες που είχαν μεταξύ τους ιδιωτικές συνομιλίες.
Τί επιπτώσεις θα έχει αυτό το σκάνδαλο στο μέλλον της δημοσιογραφίας; «Θα αυξήσει την αποφασιστικότητα των δημοσιογράφων και θα τους κάνει πιο επιθετικούς στην αναζήτηση διαβαθμισμένου υλικού. Η υπόθεση αυτή δείχνει ακόμη μια φορά τον κρίσιμο ρόλο των φίλτρων, των αναλύσεων και των ερμηνειών που μόνο τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να κάνουν. Οι πραγματικές της επιπτώσεις, όμως, θα είναι στον διπλωματικό κόσμο, αφού θα οδηγήσουν σε δραστική μείωση της γραπτής τους επικοινωνίας. Η διεθνής διπλωματία θα γίνεται στο εξής ιδιωτικά, και από μικρές ομάδες».
Σύμφωνα με τον Ζακάρια, η Αμερική βγαίνει ενισχυμένη από αυτή την ιστορία, αφού αποδεικνύεται ότι οι διπλωμάτες της κάνουν αυτά που λένε και είναι επικεντρωμένοι στα μεγάλα διεθνή προβλήματα. Ένα παράδειγμα είναι το Ιράν, όπου αποδεικνύεται ότι το πυρηνικό του πρόγραμμα δεν ανησυχεί μόνο τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά και όλο τον αραβικό κόσμο. Οσο για τον Ασάνζ, η σύλληψή του δεν θα αλλάξει πολλά, αφού υπάρχουν πολλοί πίσω από αυτόν. Το τζίνι βγήκε πια από το μπουκάλι και δεν μπορεί να ξαναμπεί. Αλλωστε, όλα ξεκίνησαν από τον Μάνινγκ, ο Ασάνζ δεν ήταν παρά ένα όργανο.
Αντίθετη άποψη έχει ο δημοσιογράφος της Ιντιπέντεντ Γιόχαν Χάρι, σύμφωνα με τον οποίο χρωστάμε όλοι μεγάλη χάρη στον Τζούλιαν Ασάνζ, αφού μας έδειξε ότι οι κυβερνήσεις κάνουν πράγματα που θέτουν εμάς και τις οικογένειές μας σε κίνδυνο.
Ένα παράδειγμα είναι οι διαβεβαιώσεις του προέδρου Ομπάμα ότι δεν έχει επεκταθεί ο λεγόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» στην Υεμένη. Όπως δείχνει όμως ένα τηλεγράφημα, ο δικτάτορας της Υεμένης Αμπντάλα Σαλέχ λέει σ�έναν αμερικανό διπλωμάτη: «Θα συνεχίσουμε να λέμε ότι οι βόμβες είναι δικές μας, όχι δικές σας». Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι μαζί με κάθε τρομοκράτη που σκοτώνεται από αυτές τις βόμβες σκοτώνονται και 50 αθώοι άνθρωποι. Η οργή που προκαλεί αυτό το γεγονός οδηγεί σε στρατολόγηση νέων τρομοκρατών.
Ένα άλλο παράδειγμα αφορά τον πόλεμο στο Ιράκ, που υποτίθεται πως έγινε μεταξύ άλλων για να σταματήσουν οι βασανισμοί πολιτών από τους ανθρώπους του Σαντάμ.
Όμως τα έγγραφα που διέρρευσαν δείχνουν ότι οι βασανισμοί και οι βιασμοί έχουν ξαναρχίσει, χωρίς η Δύση να προβάλει αντιρρήσεις. Ο σύγχρονος «ιερός πόλεμος» γεννήθηκε στις αίθουσες βασανιστηρίων της Αιγύπτου κατά τη δεκαετία του �50.
Πολλοί εξτρεμιστές θα γεννηθούν λοιπόν στις αίθουσες βασανιστηρίων ης Βαγδάτης.
Οι περισσότεροι άνθρωποι διαφωνούν με αυτή την πολιτική. Για να την σταματήσουν, όμως, πρέπει να τη γνωρίζουν. Και ο Ασάνζ επέτρεψε να γίνει αυτό, με κίνδυνο της ζωής του.
(Πηγές: Corriere della sera, The Independent)