Ο νόμος βασιζόταν σε ευρωπαϊκή οδηγία του 2006, που ζητά από τα ευρωπαϊκά κράτη να τηρούνται στοιχεία τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών επικοινωνιών για έξι μήνες «για περίπτωση μελλοντικής νομικής χρήσης».
Οι αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, βάσει του εν λόγω νόμου, μπορούσαν να κρατούν βάσεις δεδομένων με τα στοιχεία τηλεφωνικών κλήσεων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας Γερμανών πολιτών· το Δικαστήριο χαρακτήρισε «σοβαρή εισβολή στον προσωπικό χώρο των πολιτών» αυτήν την εξουσία των υπηρεσιών, η οποία δεν σεβόταν τη συνταγματική προστασία της ιδιωτικής επικοινωνίας.
Ο νόμος επίσης, συνεχίζει η απόφαση της Καρλσρούης, δεν σέβεται την αρχή της αναλογικότητας (μεταξύ της προστασίας της ελευθερίας και της ασφάλειας), ενώ το γεγονός ότι δεν έπεφτε στην αντίληψη των πολιτών ότι τα στοιχεία τους καταγράφονταν τους δημιουργούσε «θολή και απειλητική αίσθηση ότι παρακολουθούνται».
Η απόφαση όμως, τονίζουν οι νομικοί, δεν στρέφεται εναντίον της αρχής της ίδιας της ευρωπαϊκής οδηγίας και το Δικαστήριο δεν αποκλείει την τήρηση στοιχείων. Η απόφαση, ουσιαστικά, στρέφεται μόνο εναντίον της ερμηνείας της οδηγίας από τη γερμανική πολιτεία -έτσι, με τροποποιήσεις στο νόμο, το Βερολίνο θα μπορούσε να εφαρμόσει την οδηγία χωρίς προβλήματα.
Στο Δικαστήριο είχαν προσφύγει συνολικά περίπου 35.000 πολίτες ζητώντας ανατροπή του νόμου, οι οποίοι αισθάνονται μεν ικανοποιημένοι, φοβούνται ότι όμως ότι πρόκειται για πύρρεια νίκη: Κάποιες οργανώσεις κάνουν ήδη λόγο για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εναντίον πλέον της ίδιας της ευρωπαϊκής οδηγίας.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου